Repozicioniranje uloge antičkih pisanih izvora u arheologiji

Abstract

Suprotno uobičajenom mišljenju da uloga pisanih izvora u arheološkom istraživanju predstavlja međaš koji deli dva zasebna polja istraživanja, praistorijsku i istorijsku arheologiju, kritičko preispitivanje istorije discipline ukazuje da se razvoj arheologije u većem delu Evrope nije odvijao sasvim u skladu sa navedenom podelom. Štaviše, uočava se da je dominantna uloga pisanih izvora u tumačenju antičke prošlosti preneta i na prakse praistorijske arheologije. Raspravljajući o ulozi pisanih izvora u istraživanju tzv. ilirskog pitanja, ovaj rad ima za cilj da sagleda posledice pomenute dominantne uloge istorijskih izvora u arheološkom tumačenju prošlosti, odnosno da ukaže na to kako je interpretacija antičkih pisanih izvora uticala na formulisanje teorijsko-metodološkog okvira za istraživanje mlađe praistorije Balkana.

Contrary to the general attitude that the role of written sources in archaeological research marks the separation between two distinct fields of research - prehistorical and historical archaeology, the critical research into the history of the discipline points that the development of archaeology has not followed this pattern. Rather, the dominant role of the written sources in the study of classical past has been transferred onto the practices of prehistorical archaeology. Discussing the role of ancient sources in the research of the so-called 'Illyrian question', this paper addresses the consequences of this dominant role of written sources in the archaeological study of the past and points to the ways in which the interpretation of the classical texts influenced the theoretical-methodological framework of research of the late prehistory of the Balkans.