Figs as a cure: From a Byzantine medical treatise

Abstract

Smokva je listopadna suptropska voćka, drvo ili šib koja se kao lek može koristiti u medicini. U vizantijskom medicinskom traktatu, koji se datuje u širok vremenski period od sredine XI do druge polovine XIV veka, nalazi se nekoliko recepata za lekarije čiji je sastojak smokva. Iz pobrojanih recepata vidi se da smokva - njen plod, koren ili drvo, svejedno - može poslužiti kao lek protiv raznolikih bolesti: oboljenja slezine, poremećaja u izlučivanju mokraće, opadanja kose, "trovanja" bunikom, problema sa disanjem, nevolja sa crevima. U tim lekovima smokva se najčešće upotrebljava sa drugim biljkama (vrba, lijander, cikorija, slačica, kardamon, rotkva, crni i beli luk, gljive, origano), znatno manje sa sastojcima životinjskog porekla (magareće, kozje i kravlje mleko, med) i, naposletku, sa sirćetom, vinom i krečom. Uz to, smokva se upotrebljava i kao sastojak u pripremanju pojedinih kozmetičkih sredstava kao što je bila masti "gospođe Zoje-carice".

The paper discusses medical recipes against a variety of diseases whose important constituent is fig, whether it is the fruit, the tree or the root of this subtropical fruit. These are data from the Byzantine medical treatise dated into a rather wide time frame, from the middle of the 11th to the second half of the 14th century. The fig was also used in making balms and in cosmetics.