Hume’s and Kant’s understanding of epistemic normativity

Abstract

Pitanje (d) kako formiramo verovanja?, podrazumeva deskriptivne odgovore. Sa druge strane, pitanje (n) kako bi trebalo da formiramo verovanja?, podrazumeva normativne odgovore. Da li možemo da pružimo odgovore na (n) pitanja bez odgovora na (d) pitanja? Ova (n)-(d) relacija može da se okarakteriše kao epistemička normativnost. Hjum i Kant pružaju odgovore na oba pitanja. Hjum je skloniji psihologizaciji ovih odgovora kroz empirijski pristup pitanjima koja se odnose na verovanja. Dok je Kant skloniji razmatranju a priori uslova našeg rasuđivanja. Kroz opšta pravila i epistemičke maksime, Hjum i Kant pružaju normativna uputstva u skladu sa kojima bi trebalo da formiramo verovanja. Međutim, da bismo uopšte mogli da govorimo o normativnosti, moramo da odgovorimo na pitanja koja se odnose na doksastički voluntarizam. Kod Kanta je pitanje slobode, donekle, očigledan preduslov njegovih kritika (naročito praktičkog uma). Dok je kod Hjuma, upravo zbog njegovog empirijskog pristupa verovanjima i željama, stvar nejasnija, i deluje kao da Hjum zastupa doksastički involuntarizam. U ovom radu pokušaću da predstavim sličnosti između Hjuma i Kanta u pogledu epistemičke normativnosti. Tamo gde izgleda kao da su njihova stanovišta nespojiva, pokušaću da ispitam zašto je to slučaj. Usredsrediću se na Hjumovu Raspravu o ljudskoj prirodi i Kantovu Drugu analogiju. Na kraju ću da ponudim par misaonih eksperimena kroz koje ću pokušati da „testiram“ Hjuma i Kanta. Ukoliko uspem da potvrdim početne hipoteze onda će ovaj rad prestavljati uspešan epistemički poduhvat. Međutim, ako ne uspem da pronađem očekivane sličnosti, između Hjumovog i Kantovog shvatanja epistemičke normativnosti, onda se ovaj rad može okarakterisati kao istorijski pristup normativnom okviru „dogmatskog dremeža“.

Question (d) how do we form beliefs?, implies descriptive answers. On the other hand, the question (n) how should we form beliefs?, implies normative answers. Can we provide answers to (n) questions without answering (d) questions? This (n) - (d) relation can be characterized as epistemic normativity. Hume and Kant provide answers to both questions. Hume is more inclined to psychologize these answers through an empirical approach to questions related to beliefs. While Kant is more inclined to consider a priori conditions of our reasoning. Through general rules and epistemic maxims, Hume and Kant provide normative guidelines in accordance which we should form beliefs. However, in order to be able to talk about normativity, at all, we need to answer questions related to doxastic voluntarism. For Kant, the question of freedom is, to some extent, an obvious precondition for his critiques (especially of the practical mind). While with Hume, precisely because of his empirical approach to beliefs and desires, the matter is more obscure, and it seems as if Hume advocates doxastic involuntarism. In this paper, I will try to present the similarities between Hume and Kant in terms of epistemic normativity. Where it seems as if their views are incompatible, I will try to examine why this is the case. I will focus on Hume’s Treatise of Human Nature and Kant’s Second Analogy. In the end, I will present a couple of thought experiments and try to “test” Hume and Kant. If I manage to confirm the initial hypotheses, then this paper will be a successful epistemic endeavor. However, if I fail to find the expected similarities between Hume’s and Kant’s understanding of epistemic normativity, then this work can be characterized as a historical approach to the normative framework of “dogmatic slumber”.