Kritika anarhoprimitivizma

Abstract

Osnovni cilj ovog rada je kritičko razmatranje ekstremno ekocentristične struje anarhizma, koja se zove anarhoprimitivizam. Smatramo da je anarhoprimitivizam, kao ideologija koja se zalaže za potpuno ukidanje civilizacijskih dostignuća i vraćanje na stadijume lovaca sakupljača, jedan od neuspelih odgovora na krizu zapadne levice, nastalu tokom sedamdesetih godina 20. veka. U cilju što bolje kritičke analize anarhoprimitivizma, potrebno je, pre svega, odrediti njegove osnovne postulate kao i uzroke njegovog nastanka. Nakon toga će uslediti detaljna kritika njegovih filozofskih korena i političkoideoloških rešenja koje on pruža. Anarhoprimitivistička aistoričnost koja podrazumeva da se čitavo čovečanstvo može olako vratiti na predcivilizacijske stupnjeve, njegov iracionalni romantizam, ekstremni antitehnologizam i simplifikovanje osnovnih levičarskih postulata predstavljaju samo načine bekstva dela razočarane levice od hvatanja u koštac sa konkretnim problemima savremenosti. Zbog toga se i anarhoprimitivizam može odrediti kao bledunjavi oblik postmoderne misli, nastao kroz nekonzistentni eklekticizam. Primitivisti stoga ne predstavljaju ozbiljan pokret koji bi mogao da poremeti današnji status quo već samo šačicu samodovoljnih intelektualaca i aktivista. U ovom radu kroz kritičku analizu anarhoprimitivizma biće pokazano kako iz njegove intelektualne nekonzistentnosti proizilazi i njegov slab poltičko-praktični delatni potencijal, zbog čega se anarhoprimitivizam može okarakterisati kao krajnja margina u spektru antisistemske misli.

The main goal of this paper is a critical consideration of the extremely ecocentric current of anarchism, which is called anarcho-primitivism. We believe that anarcho-primitivism, as an ideology that advocates the complete abolition of civilizational achievements and return to the stages of hunter-gatherers, is one of the failed responses to the crisis of the Western left, which arose during the 1970s. In order to better critically analyze anarcho-primitivism, it is necessary, above all, to determine its basic postulates as well as the causes of its emergence. This will be followed by a detailed critique of his philosophical roots and the political and ideological solutions he provides. Anarcho-primitivist ahistoricism, which implies that all of humanity can easily return to pre-civilization levels, its irrational romanticism, extreme anti-technologal stances and simplification of basic leftist postulates are just ways for the frustrated left to escape from tackling the concrete problems of modernity. Therefore, anarcho-primitivism can also be defined as a fading form of postmodern thought, created through inconsistent eclecticism. Primitivists, therefore, do not represent a serious movement that could disrupt the current status quo, but only a handful of self-sufficient intellectuals and activists. In this paper, through a critical analysis of anarcho-primitivism, it will be shown how its weak political-practical action potential arises from its intellectual inconsistency, which is why anarcho-primitivism can be characterized as an extreme margin in the spectrum of anti-systemic thought.