Папе, краљеви, моћници, комуне. Западна политика

Abstract

Zapadna politika srpskog kralja Stefana Uroša II Milutina (1282–1321) obuhvatala je odnose sa političkim činiocima koji su pripadali zapadnohrišćanskom (rimokatoličkom) krugu. Među te činioce ubrajali su se susedi, poput ugarskih kraljeva ili venecijanske komune, ali i papstvo i zapadni svetovni moćnici koji su kroz krstaške poduhvate nastojali da potčine istočnohrišćanske balkanske zemlje svom autoritetu. Ova politika može se pratiti kroz dve faze. Do kraja 13. veka, pošto su međusobni sukobi i unutrašnja previranja uglavnom paralisali delatnost zapadnih činilaca, Milutin se prema njima držao pasivno dok se uspešno bavio drugim spoljnopolitičkim pravcima. Od početka 14. veka, suočen sa agresivnim postupcima oporavljenih zapadnih suseda, kao i sa oživljavanjem krstaških projekata, srpski vladar je pribegao mnogo aktivnijoj politici, koristeći ponude saveza i unije crkava kako bi neutralisao potencijalnu pretnju od krstaškog tabora, dok je prema susedima u borbi oko pograničnih teritorija primenjivao kombinaciju diplomatije i vojne sile.