Sreća kao cilj demokratije

Abstract

U ovom radu baviću se proučavanjem odnosa između između političke sredine i sreće, zastupajući gledište prema kojem demokratija predstavlja formu društvenog života koja pozitivno utiče na sreću građana. Predmet mog istraživanja predstavljaće analizu osnovnih psiholoških pretpostavki o sreći, uticaja društva i kulturološke sredine na subjektivni osećaj sreće, kao i argumenata koji bi mogli ići u prilog demokratskom uređenju kao najoptimalnijem za stvaranje harmoničnog i srećnog društva. Posebno ću se usredsrediti na pitanje da li individualistička i kolektivistička društva u jednakoj meri obezbeđuju ljudima osnovne uslove za kvalitetan i srećan život. Istraživanju ću metodološki pristupiti na dva načina. Prvo, ovim pitanjima ću se baviti iz teorijske perspektive, uzevši u obzir savremene psihološke doktrine o sreći i argumente filozofije politike koji razmatraju odnos između sreće i društvenih okolnosti. Drugo, nastojaću da sve teorijske pretpostavke uporedim sa sprovedenim empirijskim istraživanjima. Pokušaću da argumentovano odbranim pretpostavku prema kojoj demokratske sredine stvaraju bolje uslove za lično zadovoljstvo i sreću ljudi, zaključujući da sreća građana, kroz promovisanje slobode, autonomije i jednakosti, u određenom smislu predstavlja jedan od direktnih ciljeva demokratije, što joj daje veliku prednost u odnosu na nedemokratska društva, kako u teorijskom smislu, tako i u pogledu rezultata empirijskih istraživanja.

In this paper I will consider relation between political environment and happiness, advocating the view according to which democracy represents a form of social life that positively affects the happiness of citizens. The subject of my research will be the analysis of basic psychological assumptions about happiness, the influence of society and the cultural environment on the subjective feeling of happiness, as well as arguments that could support a democratic system as the most optimal for creating a harmonious and happy society. I will focus in particular on the question of whether individualist and collectivist societies equally provide people with the basic conditions for a quality and happy life. I will approach the research methodologically in two ways. First, I will address these issues from a theoretical perspective, taking into account contemporary psychological doctrines about happiness and the arguments of political philosophy that consider the relationship between happiness and social circumstances. Secondly, I will try to compare all theoretical assumptions with the conducted empirical research. I will try to defend the assumption that democratic environments create better conditions for personal satisfaction and happiness of people, concluding that the happiness of citizens, through the promotion of freedom, autonomy and equality, in a sense is one of the direct goals of democracy, which gives it a great advantage over undemocratic societies, both in theoretical terms and in terms of the results of empirical research.