A New Climate for Human Nature? Navigating Social Theory through Postnature, the Anthropocene and Posthumanism

Abstract

By examining debates on the Anthropocene era ignited by new materialist and posthumanist scholarship, this paper aims to discern how these perspectives can reframe the human-nature nexus. It also considers how various “developmentalist” approaches might assume the role traditionally held by the concept of human nature. The first section highlights concerns raised by posthumanist and neomaterialist scholars about the marginalized status of “nature”, life, and biology within dominant constructivist viewpoints. A central argument posits that notions like “denaturalization” and biopolitics amplify societal dominance over nature, pushing social theory towards an anthropocentric and potentially biologically indeterminate stance. Contrasting this, the second section delves into modern interpretations of the planet in social theory, inspired by the emergence of the Anthropocene. This lens reveals a dynamic, co-constitutive relationship, tilting less towards the unilateral commands of “nature” and more towards understanding the evolution of human life and societal structures within Earth’s expansive temporal and spatial realms. The third section further unpacks these developmental ideas by juxtaposing the theories of Bruno Latour and Tim Ingold. The paper contends that both approaches endeavor to illuminate the complex processes underpinning the evolution of life forms, underscoring the significance of culture. In conclusion, the intricate postnatural landscape of the Anthropocene necessitates a more integrated human-nature relationship. This calls for not only discarding dehumanizing facets of human nature, but also fostering a renewed sensibility – a deeper form of humanizing that acknowledges and celebrates our shared existence with other species and entities.

Proučavajući rasprave o antropocenskoj eri pokrenute od strane novih materijalističkih i posthumanističkih pristupa, ovaj rad nastoji da prepozna kako ove perspektive mogu preoblikovati vezu između čoveka i prirode. Takođe, u radu se razmatra kako različiti „razvojni“ pristupi mogu preuzeti ulogu koju je tradicionalno imao pojam ljudske prirode. Prvi deo ističeprobleme koje posthumanistički i neomaterijalistički uočavaju povodom marginalizovanogstatusa „prirode“, života i biologije unutar dominantnih konstruktivističkih gledišta. Centralni dominaciju nad prirodom, gurajući socijalnu teoriju prema antropocentričnom i potencijalnobiološki neodređenom stavu. Nasuprot tome, drugi deo se bavi modernim tumačenjima planete u socijalnoj teoriji, inspirisanim pojavom antropocena. Kroz ovu perspektivu otkriva sedinamična, ko-konstitutivna veza, koja manje naginje jednostranom diktatu „prirode“ a višeka razumevanju evolucije ljudskog života i društvenih struktura unutar prostranih vremenskih i prostornih domena Zemlje. Treći deo dalje razrađuje ove razvojne ideje upoređujućiteorije Bruna Latura i Tima Ingolda. Rad tvrdi da oba pristupa teže osvetljavanju složenihprocesa koji stoje u osnovi evolucije životnih oblika, naglašavajući značaj kulture. Zaključno,složeni postprirodni pejzaž antropocena zahteva integrisaniji odnos čoveka i prirode. To zahteva ne samo odbacivanje dehumanizirajućih aspekata ljudske prirode, već i podsticanjeobnovljenog senzibiliteta – dublje forme humanizacije koja priznaje i slavi naše zajedničkopostojanje s drugim vrstama i entitetima