Konvergentni realizam o istini, progresu i referencijalnosti

Abstract

U ovom radu izložićemo stanovište konvergentnog realizma, odnosno njegovih najznačajnijih zastupnika Bojda i Patnama. Razmotrićemo njihovo tumačenje istinitosti, progresivnosti i referencijalnosti, da bismo utvrdili u kojoj meri ova realistička pozicija uspeva da otkloni antirealističke prigovore. Pokazaće se da tvrđenja o istinolikosti i progresu u velikoj meri zavise od mogućnosti zadovoljavajuće teorije referencije i da ovakva slika nauke predstavlja bolje objašnjenje nauke, samo ako argument 'nema čuda' ima adekvatno utemeljenje.

In this paper we shall explore the position of convergent realism trough the work of two of its most important proponents, Richard Boyd and Hillary Putnam. We shall examine their views on questions of truth, progress and referentiality in order to determine the success with which realistic position withstands the scrutiny of anti-realistic objections. It will be shown that claims of truthlikeness and progress are to a large degree dependent on a successful theory of reference and that the image of science painted by the realists does indeed offer preferable explanation of science only if the 'no miracles' argument can be given a firm foundation.