Momčilo Nastasijević i teologija tišine

Abstract

Ovo je tekst o jeziku. O pisanoj i usmenoj poetici Momčila Nastasijevića. On je, prvenstveno, posvećen njegovim mogućim teološkim implikacijama. Nastasijević je viđen kao pesnik-teolog. Njegova pojezija analizirana je u njenom (implicitnom ili eksplicitnom) teološkom kontekstu. Naročita pažnja posvećena je njenim (mogućim) asketskim konotacijama, asketskim, u najdubljem mogućem značenju te reči. Njegove ideje o jeziku i o poeziji sagledane su u kontekstu drevnog homerskog razumevanja logosa i potonje hrišćanske tradicije.

This text is about language. It is about written and oral poetics of Momčilo Nastasijević. It is mainly concerned with its possible theological implications. Nastasijević is seen as poet-theologian. His poetry is analysed in its (implicate or explicate) theological framework. Special attention is dedicated to its (possible) ascetical connotations. Ascetical in the deepest possible sense of this word. His ideas about language and poetry are referred to old Homeric logos. And to later Christian tradition.