Mit o poreklu i nastanku čoveka u dijalogu Protagora

Abstract

Glavna teza, koji zastupamo, jeste da je čovek, prema mitu Platonovog Protagore, višedimenzionalno biće čije su se različite sposobnosti i osobine razvijale postepeno tokom vremena. To implicira da inteligencija i to što je političko biće nisu jedine osobine bitne za razumevanje i određenje ljudske prirode. Prema našem mišljenju ispravno je ono tumačenje mita, prema kome su se nakon stvaranja čoveka neke ljudske dispozicije dalje razvijale i diferencirale. U ovom mitu o nastanku čoveka opisane su četiri faze od kojih bi poslednje dve valjalo tumačiti kao vremenske. Nastojaćemo da pokažemo da svaka od njih može biti bolje shvaćena uz pomoć različitih hermeneutičkih modela, odnosno odgovarajućih teorija na osnovu kojih se svaka od ovih etapa može bolje i svestranije razumeti.

The main claim of the paper is that, according to Plato's Protagoras myth humana are multidimensional beings with various dispositions, which have been gradually developed through time. In my opinion, after the creation of humankind had been finished, some human dispositions were further developed and differentiated through time. In this myth four stages are described, out of which third and fourth are to be understood as the temporal phases. I will endeavor to show that each of them can be better accounted for by using the different hermeneutical models, or finding out which theory underlines each of these four stages.