Romantičarski koreni Adornove teorije mimezisa

Abstract

U radu autori zastupaju stanovište da je u Estetičkoj teoriji Teodor Adorno otišao najdalje u oživljavanju romantičarske tradicije. Njegov koncept 'imanentnog uma stvari' (immanente Sachvernunft), koji se približava - pogotovo, ali ne i isključivo kroz umetnost - 'objektivnoj istini', pokazivao je jasnu sličnost sa estetikom Novalisa. Taj novi koncept uma (racionalnosti) dao je novo značenje Adornovom starom konceptu mimezisa: mimezis više nije bio osuđen da bude iracionalan i mogao je da bude pomiren sa umom. Afinitet ka ranoromantičarskoj estetici objašnjava i zašto je Adorno 'mimetičarom par excellence' nazvao jednog drugog ranog romantičara - Franca Šuberta.

This paper argues that in his Aesthetic Theory Theodor Adomo went furthest in reviving the romantic tradition. His concept of 'imminent mind of things (immanente Sachvernunft)', approaching - especially, but not exclusively, through art - the 'objective truth', bore clear resemblance to the aesthetics of Novalis. This new concept of mind (rationality) gave a new meaning to Adorno's old concept of mimesis: mimesis was no longer doomed to be irrational and could be reconciled with the mind. Such an affinity towards early romantic aesthetics explains why Adorno described another early romantic, Franz Schubert, as a 'mimic par excellence'.