Rajhenbahovo opravdanje indukcije

Abstract

Posle Hjumove formulacije problema indukcije i skeptičkog odgovora u pogledu mogućnosti njenog logičkog utemeljenja, preduzeti su različiti pokušaji da se taj problem prevlada, reši ili, kao u slučaju lingvističke analize pokaže kao pseudo-problem. U ovom radu bavićemo se jednim mogućim rešenjem. Kao i većina rešenja bilo kog filozofskog problema, u očima autora ono je izgledalo kao poslednja mudra reč, da bi mu kasnije, od strane kritički nastrojenih istraživača, bilo upućeno mnoštvo zamerki. Polazeći od uobičajene filozofske prakse, čija nepisana pravila nalažu da i najrazornija kritika nekog gledišta mora biti argumentovana ali i dobronamerna izložićemo prvo Rajhenbahovo gledište, zatim neke od najuverljivijih i moglo bi se reći, najzasnovanijih kritičkih primedbi, da bismo na kraju skicirali način na koji bi se ono, prema našem mišljenju, ipak moglo braniti.

In this paper the author considers the method of solving the problem of induction within the framework of the frequency theory of probability. It is indicated that such justification does not give sufficiently convincing reasons for preferring one set of asymptotic rules over another. The fact that this approach justifies all of them equally well is considered harmless in the context of everyday action and reasoning. However, when scientific knowledge is considered, the established criterion stands in need of supplementary epistemological justifications or arguments.