Tradicionalni pristup naučnoj komunikaciji: kritika ,,modela deficita” i savremene perspektive

Abstract

U ovom tekstu, autorka istražuje istorijat i tokove rasprava o naučnoj komunikaciji, ističući potrebu za složenijim i suptilnijim modelima komunikacije naučnih saznanja u odnosu na tradicionalno primenjivan teorijski okvir poznat kao ,,model deficita”. Fokus se takođe usmerava na analizu prednosti savremenijeg i razrađenijeg pristupa, poznatog kao ,,model dijaloga”, istražujući istovremeno njegova potencijalna ograničenja. Tekst iznosi određenu dozu sumnje u pogledu isključivosti oba ova stanovišta u oslikavanju načina na koji se formiraju poželjni stavovi javnog mnjenja prema nauci. Kao zaključak, izdvajaju se preporuke za alternativne pristupe naučnoj komunikaciji koji podvlače važnost aktivnog i promišljenog kombinovanja različitih aspekata ovih teorijskih okvira

In this paper, the author explores the history and trends of discussions on scientific communication, emphasizing the need for more complex and nuanced models of communicating scientific knowledge in contrast to the traditionally applied theoretical framework known as the “deficit model.” The focus is also directed towards analyzing the advantages of a more elaborate approach, known as the “dialogue model,” while simultaneously investigating its potential limitations. The text introduces a certain degree of skepticism regarding the exclusivity of both approaches in portraying how scientific claims are incorporated into public understanding and decision-making, highlighting the equal importance of information and trust in shaping public attitudes toward science. In conclusion, recommendations for alternative approaches to scientific communication are outlined, underscoring the significance of actively and thoughtfully combining different aspects of these theoretical frameworks.