Zoran Đinđić – od anarhiste do barbarogenija

Abstract

Zoran Đinđić bio je prvi (i do sada jedini) srbijanski premijer sa doktorskom diplomom filozofa i objavljenim knjigama koje su, u celosti ilidelimično, bile posvećene filozofiji politike. Otuda se nameće pitanjeda li je postojao uticaj njegovih ranih filozofskih stavova na kasnijebavljenje politikom. U članku se autor bavi onim što misli da je bioglavni diskontinuitet i glavni kontinuitet u misli Zorana Đinđića. Glavni diskontinuitet pojavio se u oblasti filozofije istorije: u suprotnostisa njegovom ranom kritikom filozofije istorije on je, dok je bio navlasti, formulisao svoju „filozofiju srpske istorije”. Na drugoj strani, ukritici prosvetiteljstva (shvaćenog kao totalitarnog) bio je dosledando kraja svog života. Štaviše, vernost mladalačkom anarhizmu izgleda da je došla do izražaja u poslednjim mesecima Đinđićevog života,kada je počeo da poprima crte Barbarogenija, onako kako ga je svojevremeno opisao Ljubomir Micić.

Zoran Đinđić was the first (and so far only) Serbian prime minister with a PhD in philosophy and publications entirely or partially devoted to the philosophy of politics.Therefore, it is worth asking whether there was any impact of his early philosophicalviews on his later politics. The author is dealing with what he considers to be the maindiscontinuity and the main continuity in Đinđić’s thought. The former one marks thefield of philosophy of history: in contrast to his early critique of philosophy of history,once in power Đinđić formulated his own „philosophy of Serbian history”. The latterone, his critique of Enlightement as totalitarian, proved to be persistent throughouthis life. In the last months of his life Đinđić began to take on the features of a Barbarogenius, as Ljubomir Micić once described himself.